دکتر حامد حاجیحیدری
• اساساً امر مقدس چیست؟ چرا باید بماند؟ چرا باید واهمه آن را داشت؟
• خب؛ امر مقدس، از این بابت اهمیت دارد که نیروی اخلاقی را به جامعه میدمد. در واقع، امر مقدس، با «ایمان» و به اتکاء آنچه به آن، «فلسفه عشق» اطلاق میشود، پیش از درک آنچه فیلسوفان کشف میکنند، فهم اخلاقی را موجب میشود، و از آن مهمتر، نیروی پیشرانه و برانگیزاننده عمل اخلاقی را تدارک میکند. هم فیلسوف و هم غیرفیلسوف، نیازمند ایمان و فلسفه عشق هستند. هم به دلیل نقص و فلاکت دانش فیلسوف، و هم به دلیل نیروی پیشرانه درونی که قوت اراده را تأمین میکند. هم فیلسوف و هم غیرفیلسوف، نیازمند ایمان و فلسفه عشق هستند.
• نکته آن است که اغلب مردم و حتی خود فیلسوف، تا به فهم نسبی دنیا نایل آیند، و دریابند که باید «اخلاق» را پاس بدارند، پیر و طبیعتاً پرهیزگار شدهاند. حق این است که جوان در اوج جوانی و خامی فلسفی، ایمان و انگیزه لازم برای مهار خویشتن را داشته باشد. این بود که ایمان را برای حیات اخلاقی جامعه ضروری میساخت.
• پس، فراموش نکنیم که غایت و منظور از ایمان و عشق به امر مقدس چیست؟ تدارک محتوای حیات اخلاقی و تنظیم نیروی پیشرانه و اراده ارتکاب عمل اخلاقی.
• حال، اگر تصمیم گرفتیم که برای احتراز از رنگ باختن تقدس امر مقدس، آن را از حیطهای مانند علم دینی، سیاست دینی، اقتصاد دینی، زندگی روزمره دینی، و... برانیم، غایت و مقصود از امر مقدس را فراموش کردهایم. در واقع، امر مقدس را به خاطر مقدس بودنش میخواهیم، نه به دلیل تحکیم حیات اخلاقی و قدسی جامعه.
• امر قدسی، نباید آن قدر مقدس بماند که تنها به درد روی طاقچه بخورد. امر قدسی، باید نقش انسانساز و جامعهساز خود را ایفا کند.
• این، تنها راه نجات از «پلشتی» و «خرابآبادی» است. این، تنها راه برای نجات از ذهن بیایمان است.
هو العلیم