برداشت
آزاد از آریاادیب؛ فقط ایده‌ای برای تأمل بیشتر
▬ مردم بر این باور هستند که مال و ثروتی که بدون رنج و زحمت به دست آید، دست‌خوش باد حوادث شده، از دست می‌رود.
▬ خسرو پرویز که عامل اصلی انقراض سلسله‌ی ساسانی و شکست ایرانیان در زمان یزدگرد سوم در برابر تازیان بود، عاشق بی‌قرار زن و زر و دوست‌دار خواسته و تجمل و خوش‌گذرانی بود، و در دوره‌ی سلطنت خویش به گفته‌ی صاحب کتاب «حبیب السیر» تعداد صد گنج و به عقیده‌ی دیگر تاریخ‌نویسان هفت گنج تدارک دید که به «هفت خم خسروی» شهرت دارد و فردوسی نیز در شاهنامه از آن یاد می‌کند.
▬ یکی از این گنج‌های هفت‌گانه‌ی خسرو پرویز «گنج باد آورده» نام داشته است، و درباره آن، در کتاب «ایران در زمان ساسانیان» (نوشته‌ی آرتور کریستنسن: ۴۸۶) چون این آمده است: «هنگامی که ایرانیان، شهر اسکندریه در کشور مصر را محاصره کردند، رومیان در صدد نجات ثروت شهر برآمدند، و آن را در چند کشتی نهادند، اما، بادی مخالف وزید و کشتی‌ها را به جانب ایرانیان راند. این مال را به تیسفون فرستادند و به «گنج بادآورده» موسوم شد.
▬ اما این گنج «بادآورده» را باد حوادث بسیار ربود. دو بار از خزانه‌ی خسرو پرویز به سرقت رفت و بازگشت، و نهایتاً در سال ۶۲۸ میلادی بود که «هرقل»، تیسفون را به طمع همین گنج «بادآورده» غارت کرد (حماسه‌ی کویر، باستانی پاریزی: ۴۹۹). پس، یک نکته حکیمانه اغلب مغفول در این حکمت فرهنگ عامه، آن است که بادآورده را تندباد می‌برد.
مآخذ:...
هو العلیم
